Η αντιμετώπιση για τις περισσότερες οξείες δηλητηριάσεις είναι κυρίως συμπτωματική και μη ειδική, και βασίζεται σε γενικά υποστηρικτικά μέτρα που αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα για την τελική έκβαση, ενώ τα ειδικά αντίδοτα υπάρχουν μόνο για το 3 – 4% περίπου των τοξικών ουσιών.

Η τελική έκβαση μιας δηλητηρίασης επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες όπως τη φύση της τοξικής ουσίας, τη δόση που απορροφήθηκε, τη διάρκεια έκθεσης στο δηλητήριο, το ρυθμό απορρόφησης και απομάκρυνσης, τη θερμοκρασία περιβάλλοντος, την προδιάθεση της φυλής, την ηλικία, προϋπάρχουσες νόσους κ.τ.λ.

Ο πλήρης αιματολογικός και βιοχημικός εργαστηριακός έλεγχος (συμπεριλαμβανομένων των παραγόντων πήξης, της συγκέντρωσης γλυκόζης και των ηλεκτρολυτών), σπάνια βοηθούν στη διαφορική διάγνωση της οξείας δηλητηρίασης, αλλά συνεισφέρουν στην ενίσχυση της αρχικής κλινικής υποψίας και χρησιμεύουν σαν σημείο αναφοράς για την μετέπειτα παρακολούθηση.